Gedicht bij gelijknamige keramische sculptuur van MaRf
Zonder armslag, zonder ogen
wil ze het hoofd bieden aan de bronzen wolk
waar het verleden van haar dromen woont
waar ze haar hoop verschuift naar kinderlijk verlangen
een kasteel is ze, een huis vol nageslacht
boven de schietgaten van de tijd mengt ze
haar blauwe liefde, haar woorden rusten
op de schouders van begrip en eerste lenigheid
ze rust terwijl ze beweegt
haar borsten zijn de kleinste doosjes van het geluk
vruchtbaar is haar houding, zonder armslag haar twijfel
waar zal ik haar een hand geven?
roel richelieu van londersele
www.roelrichelieuvanlondersele.be