BEELDSPRAAK

Bij het keramisch sculptuur van MaRf "Statische Dans"

Met een beschadigde huid
begint zij dit tweede leven,
waarin zij de duidende sporen draagt,
de wonderlijke wonden van een vorig bestaan.
Zo staat zij met een uitgehold gezicht
te staren naar het vlies op het grondwater,
heel lang en langzaam tot zij splijt van spijt.

En tussen het begerig gras van haar dromen
stapelt zij overleveringen op en bezwaarschriften
tegen elk leven dat gebakken zit in keramiek.
Verborgen als een relikwie in een skelet
verzamelt zij de zeven onomatopeeën van het lijden,
die ademen door de rechthoekige gaten in haar lijf,
waardoor zij gedeeltelijk doorzichtig wordt.

Zij luistert onbewogen naar het gekerm
en het geklier van de schooiers
onder de bruggen en in de parken.
Zij spaart de tijd op en hoopt
op het bloeien van haar borsten.

In de hertst zegt zij vaarwel aan
de rottende bladeren en maakt zich op
voor een seizoen met heel veel regen.

Zij is een beeld van een vrouw.


Willem M. Roggeman




"STATISCHE DANSERES" OF "VROUW ZONDER KIND"
Bij het keramisch sculptuur van MaRf "Statische Dans"


weegt de leegte bakstenen
is stilte met geen vinger te tillen
springlevend het kind met zijn bleek,
ovaal gezicht, dat geen beugel draagt,
zijn projectieplaatje veelvuldig afgedraaid

door hormonen in de wiek geschoten
geile waarzeggers met gespleten tong
die toekomst lezen in de lijnen van mijn hand
enkel slib heb ik gedragen onder het hart
een oerwoud bloed


Astrid Dewancker