Na een lucide moment

Gedicht bij gelijknamige keramische sculptuur van MaRf

Het lichaam plooit zich naar een rust
die uit de roes der overwinning is gegroeid,
zon plant zich met bruine tinten in de huid,
het ogenblik is tijdloos, tikt met de klok

de jacht der dagen weg. En geeuwt.
Zo zou het altijd moeten zijn:
de geest die zich aan lijf en leden overgeeft,
het bloed dat zich niet langer haast

maar als een slak zijn sporen uitzet
op een pad van moegelopen hazen.
Rust is heilig en hemels het moment
dat door de hersenen tot rust is ingedijkt.


Willie Verhegghe