DAME MET HOED    

Gedicht bij de sculptuur 'Vluchtig De Woorden Vluchtig De Glimlach' van MaRf

Op haar hoed van koningin
bloeit een ontbladerende roos.
De tijd is genadeloos.

Haar afwezig-aanwezig hoofd
is een open doos van waaruit
een barst - dualiteit -
haar lichaam splijt

De armen aan haar schouders
zijn scherven van schrapnels
en door twee wondgaten
kijk je binnen in een oud lijk.

Vanuit haar bekken schrijft
geluidloos sissend een slang
met sierlijke dubbele s
geheimschrift op haar buik.

Haar borsten, golven in de
branding van verlangen,
stijven mijn begeerte
naar het mooiste dier ter wereld.

Een vrouw van vlees en bloed
schrijdt koninklijk voorbij:
niet Pandora niet Dulle Griet
niet Medusa maar... Helena!

Bredero schreef het al:
'Het schone van natuur
passeert doch alle const.'


Willy Spillebeen