Engel der versterving

Gedicht bij gelijknamige keramische sculptuur van MaRf

Voor MaRf
Ik huil om open wonden

Ik huil om open wonden,
geen mens die het ziet.
Mijn hoofd zit vol zinloze gaten,
ik weet het nog steeds niet.

Ik roep in een dorre woestijn,
alleen de gieren horen mij.
Mijn kleren zijn uitgerafeld,
niemand wil mijn pij.

Ik wentel mij in rode aarde,
mijn tong is hard als leer.
Mijn armen zijn lamgeslagen,
mijn voeten kunnen niet meer.

Ik richt mijn ogen naar boven:
Is dit het altaar van mijn zonden?
Voel die holle gaten hier van binnen,
en huil met mij om open wonden!


Thomas Rubico
september 2004