In deze zwijgende ruimte rondom

Gedicht bij bronzen sculptuur van MaRf  'De geur van eenzaamheid'

Het spreekt mij aan dat beeld

dat zwijgen bij wijze van spreken
dat smeken: raak mij nu aan
leg mij de handen op.

Gebaren in kragen en mouwen gedoken
en wenkbogen brons en broos,
de lach in bochten gewrongen
de weemoed in warmere plooien verzonken
en ongenoegen dat zich in kronkels troost.

Geen balsem die de pijn verblijdt
slechts onthoofde tegenvoeters
met een pluimenhoed getooid en halsoverkop
ondersteboven in het zand geplant.

Het vloeibaar vermoeden tot brons gestold,
een versteende groet, een bevroren lentebries,
de eenzaamheid in een blauwe droom gehuld.
Scherven die zich nestelen en woorden
in schroom verdrongen en binnenin
een eindloze zin.

Marcel van Maele

Het gedicht 'In deze zwijgende ruimte rondom' bij het beeld 
'De geur van eenzaamheid' werd geschreven in de winter 1999-2000..