GEVANGEN IN STIJVE KLEREN

Bij gelijknamige sculptuur van MaRf

of een poging tot opstand en verzet

Onze huid in een keurslijf gekist,
onze kop door een korset gekraakt :
zo hinken,strompelen,manken we
door de dikke deuren van het leven,
gevangen in de kerker van ons lijf
waaruit zweet en bloed
en nog veel meer
dat hier niet moet genoemd.

(En dan te bedenken dat we
als vogels in de lucht
vissen in het water
mollen in de grond
vrij kunnen zijn.)

Maar steeds weer die muur
van regels en wetten,
van paus tot politiek het klootjesvolk
dat ons met kruis en kapitaal bestuurt.
Laten we opstaan en front vormen
tegen al wat vrijheid nekt,
laten we de paleizen en tempels
met bommen bestoken.
En rechtop sterven als soldaten
in een oorlog die geld en geweld
én schone schijn
voor eeuwig vernietigt.

willie verhegghe mei 2005


WANNEER IK IN MIJ BEN
Gedicht bij bronzen sculptuur van MaRf
"Gevangen in stijve kleren."

Wanneer ik in mij ben
laat me dan dromen
over wat ik nooit geworden ben
laat me kruinen in bomen,
mollen in gangen die ik niet ken.

Wanneer ik in mij ben
laat me dan zoeken
naar wat ik nooit vinden mag
laat me zuchten op wolken
ijlen in catacomben die ik niet ken.

Wanneer ik in jouw ben
laat me dan huilen
om wat ik vinden moest
laat me schuilen in jouw kloof
klimmen op muren die ik niet ken.

Wanneer jij mij zult zijn
woel dan in mijn kruinen
loop al mijn gangen af
en vind wat ik niet vinden wou
weet, dat ik nooit uit jou zal zijn.

Luc C. Martens