CODE #4

Gedicht bij bronzen corona-sculptuur 'Lappendeken van Herinneringen' van MaRf 

Als kind keek ik altijd al naar boven, niet aanwezig aan
de grote tafel, met blauwe strepen op het witte
bord. Ik ben die op een middag beginnen na te tekenen,
luisterde hoe de lijnen aan de deurpost trokken,

gaten maakten, zelfs 's avonds speurde ik onder het laken
de plooien af naar stukjes weg, ik vervormde ze tot banen

zonder zwaartekracht. Daarna naaide ik de lakens steek
voor steek om mijn lijf. Toen ik ermee naar buiten kwam,
viel een sleutelkind met me samen. Ik schrok, keek op, sloot
aan de bovenkant nog net op tijd mijn opgebolde spijkerjas.


Leen Pil