Gedicht bij de sculptuur van MaRf 'Het Leven dat je nooit hebt geleefd'
sta ik in hautaine starheid uitdagend mooi te wezen
koketteer ik met de blikken van voorbijgangers
in een korset te strak aangesnoerd
het bevalt mij als ze naderend aarzelen
in het schemeruur mijn borsten betasten
de kloven in mijn lijf verkennen
als vluchtige toevalligheid
het stoort mij dat zij niet weten
dat ik mij spiegel in hun lege gezichten
het leven lees dat wij nooit hebben geleefd
Yerna Van den Driessche