Gedicht bij gelijknamige bronzen sculptuur van MaRf
'You can leave your hat on'
waarom toch zo om ter dunst
gespleten lokken van hoed tot voet
je staat al naakt maar wil je uitkleden
tot ver voorbij je uitgehold wonder
je sist boosaardig als een hand te dicht
maar bent verslaafd aan gefleem en glazen
benen, eist met vuur uit je blitse hakken
en strakke billen de aandacht van ieder
spiegeltje aan de wand wil mijn hand
naar een tip van je kontstrik schrik je
maar toch ontstrik ik je stoeis nee o nee
giechel je laat begaan van hoedje tot
voetje val je geoefend suf van je stuk
en die dunne rode afdruk van je tanden
in mijn nek ach hoor mijn lach en wee
Daniel Billiet