Gestold in je roem

Gedicht bij gelijknamige bronzen sculptuur van MaRf

brede draagkracht, opgebouwde drift
van uitgestrekte vlerken voor het klieven
door luchten van een overladen eer,
de komst afwachten van het loflied, als een gift

van opgeklopte tongen in de mond
die de versteende wortels van jouw lenden
in hun aanbidding willen schenden

wie zingt jouw roem als je de zeeën kiest
wie laat het schip van het verleden zinken?
wie houdt het vast, het topmoment van trots?
wie meet de schaduw van een naakte rots?

want ook jouw oren suizen van de heimwee
naar tederheid, naar warme streling van de huid,
de eenvoud van de alledaagse dingen
die woordeloos zijn uitgebuit

je strekt jouw armen uit, ik vang jou niet
je drukt je uit in de gebroken schreeuw
gedrenkt in bloed, gestold in roem, een meeuw
gestrand in een gebroken schuit.

erik lauwers