Marcel van Maele

UN CHAPEAU DE PAILLE

Gedicht bij gelijknamige sculptuur van MaRf


ze staat tussen kale plekken in het gras woorden op te sparen
alsof ze bang is dat ze verschroeien zodra de zon haar tong raakt
en terwijl ik het bedenk bijt ik op de mijne.

ze is onnatuurlijk smal, zit vol spleten en kieren en natuurlijk
hoor ik cohen in mijn hoofd - dat alleen door een barst het licht
naar binnen kan - maar mooi is het niet.

ik beeld me haar hart in: mechaniek dat met windkracht tegen
haar wanden slaat waarop ze van de weeromstuit uit het dorre gras
het stro plukt. dat ze stro plukt en stro plukt en een hoed maakt

zodat ze uiteindelijk toch nog breder wordt.


sylvie marie