Nachtoog

Gedicht bij bronzen sculptuur 'Losgelaten Leven' van MaRf 

uit twee platen rijst een bergrug op drijven wij traag als continenten
uit elkaar in de kom van onze armen groeit een meer

zo blijven wij naar onze oorsprong turen
de zwarte gaten in de nacht noemen we zonevreemd

onder mijn nagels gaan tien manen onder
en in jouw borst klopt een spier
de handen die je dragen zijn de handen die je bergen

wanneer je je hoofd op de rug van een schildpad legt
word je wakker in een ander land
wanneer je opstaat gaan de sterren liggen

alleen de slak rolt de tijd op
als een huis op haar rug

© Tania Verhelst