Ongehoorde Zuiverheid

Gedicht bij gelijknamige keramisch sculptuur van MaRf 

ONGEHOORDE ZUIVERHEID

Uit stroken schemering zijn we gebouwd,
vanbinnen. Met schubben en krassen en
schilden aan de verweerde buitenkant.
Wie leest het verschil tussen uit en in,
tussen vel en vlees.

We ritsen ons ongevraagd open
laten een rist verlangens stromen
strekken woordeloos gedachteloos de armen
naar de ander uit.

Zigzaggen ons een slijtspoor door het bestaan
beklimmen een kronkelend bergpad
omhoog, omhoog, het vallen nader.

Er is geen gat zonder weefsel, geen gebrek
zonder rijkdom, geen oog zonder lid.
Amper kijken zonder zien.

Zijn wij dan echt slechts door elkander,
meander en oever, vreter en prooi tegelijk.

Baker ons in de rokken van een moeder
in de armen van een hemel,
ons slijmspoor op de grond voorbij.

© Matthias Haeck

Het gedicht voorgedragen door de Poëet is te beluisteren via link