Gedicht bij bronzen sculptuur 'Je vond je Leven uit' van MaRf
Laat mij groeien in uw brons
en in mijn bronst. Pas daarna
kan de dageraad mij wekken
met toenemend ritme: lied
dat jij aan mijn lichaam wekt.
Ik, de wakkere slaper en al
rechtstaande de rechtgeaarde.
Het contact dat ik vind is bovenal
bovenaards want alle naden in mij
verbinden mijn lichaam met het uwe.
Wij die geen schaduw schuwen, wij
weven weergaloos de vele draden
in ons gesponnen als zoveel zonnen
van het bestaande. We zijn gaande
en we weren weduwen en wezen,
de weergaloze weduwnaars in ons.
Wij willen overleven in uw brons.
Hedwig Speliers